14. வீரமாகாளி அம்மான் கோவில் திருவிழா.

வடசங்கந்தி கிராமத்தின் கிழக்கே மாரியம்மன் கோவிலில் இருந்து ஒரு கிலோ மீட்டர் தொலைவில், வயல் காட்டில் அமைந்துள்ளது வீரமாகாளி அம்மன் கோவில். 

வடக்கு பார்த்து வீரமாகாளி அம்மன் கோவில், அதன் அருகில் கிழக்கு பார்த்து வீரன் கோவில், தூரத்தில் குளக்கரை ஓரம் தெற்கு பார்த்து சாம்பான் சிலை. 

வீரமாகாளி அம்மனுக்கு நிறைய நிலங்கள் உள்ளன. அந்த நிலங்களை அரசு அங்குள்ள விவசாயிகளுக்கு சாகுபடிக்கு கொடுத்து, ‘மா’வுக்கு நாலு கலம்(அரை மூட்டை, அல்லது பனிரெண்டு மரக்கால்) நெல் அளந்தார்கள். 

ஆடி மாதத்தில் விதை விதைத்து, தை மாதத்தில் அறுவடை என்று எப்பவும் வெள்ளாமை, விவசாயம் என்று விவசாயிகள் வயலுடன் சேர்ந்து வாழ்வார்கள். 

உழைத்து களைத்தவர்கள், கலைகள் மூலம் தங்களை உற்சாகப்படுத்திக் கொள்வார்கள். அதற்கு கோவில் திருவிழா பெரும் வாய்ப்பாக அமையும்.

திருவிழாவிற்கு எட்டு நாட்களுக்கு முன்பு காப்பு கட்டுவார்கள். மறு நாளில் இருந்து ஐந்து நாட்களுக்கு, தினமும் இரவு தெருவுக்கு அம்மன் மலர்களால் அலங்கரிக்கப்பட்டு வீதி உலா வருவார். ஒவ்வொரு வீட்டிலும் காத்திருந்து, பூ, பழம் வைத்து, தேங்காய் உடைத்து வணங்குவார்கள். 

வடக்கு தெருவில் கடைசி வீட்டில் ஆரம்பித்து, மேலத்தெரு, கீழத்தெரு, மரத்தெரு என எல்லா இடங்களுக்கு செல்லும் அம்மன் உலா, பொழுது விடியும் போது, கோவிலை சென்றடையும். 

அங்கு வழிபாடுகள் முடிந்த பிறகு, பிரசாதம் வழங்குவார்கள். அது இரண்டு கைகளாலும் பிடிக்க கூடிய அளவுக்கு பெரிதாக இருக்கும். அதை கடித்து, கடித்து திண்பவர்களை பார்க்கும் போது அவ்வளவு கொண்டாட்டமாக இருக்கும். 

கோவிலுக்கு ஆண்களும், சிறுவர், சிறுமிகளும் மட்டுமே வருவார்கள். பெண்கள் வந்ததில்லை. பெண்கள் தெருவுடன் இருந்து விடுவார்கள். அதே போல தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் வசிக்கும் தெருவுக்கும் சென்றதில்லை. 

ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு மாண்டகபடி காரர்கள் போட்டி போட்டு செய்வார்கள். முதல் மண்டகப்படி ராமசந்திர ராஜுவின் மகன் சுந்தர்ராஜு, இரண்டாவது மண்டகப்படி சீனிவாசராஜுவின் மகன் முத்தழகிரி ராஜு, மூன்றாவது மண்டகப்படி மாணிக்கம் பிள்ளை வகையறா, நான்காவது மண்டகப்படி உலகநாதன் வகையறா, ஐந்தாவது மண்டகப்படி மரத்தெரு காத்தமுத்து, வீரையன் வகையறா என ஒவ்வொரு குழும் பெரிய அளவில் செலவு செய்து கொண்டாடுவார்கள். 

ஒவ்வொரு நாள் இரவிலும் அவரவர் குழு பொருளாதாரத்திற்கு ஏற்ப, பாட்டு கச்சேரி, கரகாட்டம் என தூள் கிளப்புவார்கள். 

கடைசி நாள் மஞ்சள் தண்ணீர் ஊற்றி விளையாடும் நாள். 

அன்று பகலில் அம்மன் வீதி உலா வருவார். பிரமிக்கிற வகையில் மலர்களால் ஜோடித்து, பொன் நகைகள் பூட்டி அழைத்து செல்வார்கள். ஆரம்பத்தில் ஆரியலூர் கிராம மக்கள் வழிபட வசதியாக அழைத்து செல்வார்கள். 

அங்கிருந்து வடசங்கந்தி கிராம விவசாய சாகுபடிக்கு வாய்க்கால் பிரிந்து, அதிலிருந்து தண்ணீர் வருவதால், அதை அம்மன் பிறந்த இடமாக குறிப்பிடுவார்கள். பிறகு வடக்கு தெரு, மேலத்தெரு, கீழத்தெரு, மரத்தெரு, குமாரபுரம் மக்கள் வழிபடுவதற்காக அந்த ஊர் எல்லை வரை கொண்டு செல்வார்கள். 

அன்று வீட்டுக்கு வீடு கொண்டாட்டமாக இருக்கும். உறவினர்கள் தங்களுடைய உறவு முறையுள்ள வயதொத்த மாமன் மகன்கள், அத்தை மகன்கள் மீது மஞ்சள் தண்ணி ஊற்றி விளையாடுவார்கள். அது பார்க்க வேடிக்கையாக இருக்கும். 

அண்டா நிறைய நிறைந்து இருந்த மஞ்சள் தண்ணீர் காலியாகும் போது, அவர்கள் மனம் பூரிப்பில் இருக்கும். அதை அம்மன் பார்த்துக் மகிழ்வதாக கருதினார்கள். 

வீரமாகாளி அம்மன் கோவில் திருவிழா முடிந்த பிறகு காப்பு விளக்கி, அதன் தொடர்சியாக மாரியம்மன் கோவிலில் விழா நடைபெறும். பகலில் காஞ்சி காய்ச்சி வழங்குவார்கள். அதற்காக பிரத்யேகமாக பனை ஓலையில் பாத்திரம் மடித்து அதில் ஊற்றுவார்கள். 

கிராமத்தில் வாழும் அத்தனை பேரும் கஞ்சி குடிக்க ஆர்வம் காட்டுவார்கள். அதை நோய் தீர்க்கும் மருந்தாக நினைத்தார்கள். அம்மன் குறை ஆகிவிடும் என்று நேரில் வந்து குடிப்பார்கள். வயதானவர்கள், நடக்க முடியாதவர்கள் ஆகியோருக்கு வாளிகளில் கஞ்சி எடுத்து செல்வார்கள். 

தொடர்ந்து மூன்று நாள் இரவு, புதுக்கோட்டை முஸ்தபா குழுவினரின் நாடகம் நடைபெறும். முதல் நாள் வள்ளி திருமணம், இரண்டாவது நாள் பவளக்கொடி, மூன்றாவது நாள் அரிச்சந்திர மயான கண்டம் ஆகிய நாடகங்கள் நடைபெறும். நம்பி வரும் கலைஞர்களை விருந்து வைத்து கௌரவிப்பார்கள். 

கோவில் திருவிழாவை முன்னிட்டு வண்ண பலூன்கள், கருப்பு கண்ணாடி, கடிகாரம், புல்லாங்குழல், பீப்பி என பல விளையாட்டு பொருட்களும், சவ்வு மிட்டாய், பஞ்சு மிட்டாய் என பல திண்பண்டங்களும் விற்பனை செய்வார்கள். 

கோவில் திருவிழாவை நம்பி வரும் சிறு வியாபாரிகள் பலன் அடைய வேண்டும் என்றும், குழந்தைகள் கொண்டாட வேண்டும் என்றும் பொருட்களை போட்டி போட்டு வசதிக்கேற்ப வாங்குவார்கள். 

குலுக்கல் கொட்டை கடை, சீட்டு விளையாட்டு என்று ஒரு பக்கம் சிலர் பணத்தை விரயம் செய்து மகிழ்ச்சி அடைவார்கள். 

திமிறிக் கொண்டு ஓடும் பிள்ளைகளை, கை பிடித்து பத்திரமாக அழைத்து செல்லும் தாய், தங்கைகளின் பாசத்தின் வெளிப்பாடுகளை அங்கு நிறைய பார்க்கலாம். அந்த அனுபவங்களை அடுக்கி சொல்லிக் கொண்டே போகலாம். 

கோவில் திருவிழாவை சிறப்பாக செய்து முடிக்க காரணமாக இருந்த மண்டகப்படி காரர்களை, மாலை அணிவித்து மேள தாளத்துடன் வீட்டிற்கு அழைத்து வந்து கௌரவிப்பார்கள். 

இப்போதெல்லாம், வண்டி வைத்து ஜெனெரட்டார் வசதியுடன் அம்மனை கொண்டு வருவதை பார்த்திருப்பீர்கள். ஆரம்பத்தில் தலையில் தூக்கி வந்திருக்கிறார்கள். அப்படி தலையில் சுமந்து வந்தவர்களில் என்னுடைய தந்தையும் ஒருவராக இருந்திருக்கிறார்.

13. ஆன்மிகத்தில் ஈடுபாடு கொண்ட என்னுடைய தந்தை.

VADASANGANTHI VINAYAGAR

சிறுவயதில் இருந்தே ஆன்மிகத்தில் ஈடுபாடு கொண்டவராக இருந்தார் என் தந்தை.

தகடூர் கிராமத்தில் அமைந்துள்ள வைரவர், குல தெய்வம். அங்கு ஆண்டுக்கு ஒரு முறை சென்று வணங்கி வருபவர், மாதத்திற்கு ஒரு முறை எட்டுக்குடி முருகன் கோவிலுக்கு சென்று வணங்குவார்.

எட்டுக்குடி முருகன் மீது உள்ள பக்தியால் என்னுடை அண்ணனுக்கு சண்முகசுந்தரம், எனக்கு பாலசுப்பிரமணியன், தம்பிக்கு நமசிவாயம், அக்காள் மகனுக்கு குமரவேலன் என் பெயர் வைத்தார்.

வடசங்கந்தி கிராமத்தில் உள்ள மாரியம்மன், காளியம்மன், வீரமாகாளியம்மன், ஆகிய கடவுளர்களிடம் உரிமையுடன் பேசுவார் பழகுவார். அவர்கள் மீது நம்பிக்கை அதிகம்.

அவர் உயிரோடு இருந்தவரை சிவன் கோவிலில் இருக்கும் முருகனுக்கு கார்த்திகை திருநாளில் அர்சனைக்கும், அபிஷேகத்திற்கு கொடுப்பார்.

குளத்தில் குளித்துவிட்டு வரும் போதே வெள்ளந்தாங்கி விநாயகரை வணங்குவார்.

கோவில் திருவிழா என்றால், சிவன்ராத்திரி அன்று மாரியம்மன் கோவிலுக்கு, விநாயகர் கோவிலில் இருந்து கரகம் எடுத்து செல்வது வழக்கம்.

அன்று கிராமமே பக்தியோடு திரண்டு நிற்கும், வடசங்கந்தி கிராமத்தில் வசித்து வெளி ஊரில் இருப்பவர்கள், வடசங்கந்தி கிராமத்தில் பெண் கொடுத்தவர்கள், பெண் எடுத்தவர்கள் என பல விருந்தினர் அந்த விழாவில் பங்கேற்பார்கள்.

THAKATUR BAIRAVAR

இரவு ஒன்பது மணிக்கு விநாயகர் கோவில் வாசலில் அமர்ந்து கரகம் ஜோடிப்பார்கள். என்னுடைய தந்தைக்கு சாமி அருள் வரவழைத்து, அவர் குரல் கொடுத்த பிறகு, என்னுடைய அத்தை மகன் ஜானகிராமனுக்கு சாமி வரும்.

அவர் அருள் வந்து ஆடுவார். அவரை பிடித்து மடக்கி, அவருக்கு சாமி உடை அணிந்து மாலைகள் அணிவிப்பார்கள். என் தந்தை கரகத்தை தூக்கி அவர் தலை மீது வைப்பார்.

கரகத்திற்கு முன்பு பறையடித்தபடி சிலர் நடப்பார்கள். கரகத்திற்கு வழி அமைத்து கொடுத்து அழைத்து செல்வது போல, வடிவேலு சாம்பான் கடவுளாக மாறி சாம்பலை அள்ளி உடல் முழுவதும் பூசிக் கொண்டு அருள் வந்து பெரும் குரல் கொடுத்தபடி ஆடி செல்வார்.

ஒவ்வொரு வீட்டு வாசலும் கூட்டி பெருக்கி தண்ணீர் தெளித்து கோலம் போட்டு அவ்வளவு சுத்தமாக இருக்கும்.

கரகம் தூக்கி வரும் ஜானகிராமன், ஒவ்வொரு வீட்டு வாசலிலும் நிற்பார். அவருடைய கால்களில் ஒரு குடம் தண்ணீரை ஊற்றி நமஸ்கரித்து குடும்பத்துடன் வணங்குவார்கள்.

கரகத்தின் பின்பு பக்தி பரவசத்துடன் ஆண்களும், மாவிளக்கு சுமந்து பெண்களும் திரளாக நடந்து செல்வார்கள்.

மேலத்தெரு விநாயகர் கோவிலில் இருந்து புறப்படும் கிரகம், கீழத்தெரு மாரியம்மன் கோவில் சென்று அடையும் போது நாடு இரவு முடிந்துவிடும்.

கோவிலை மூன்று முறை சுற்றி வந்து ஜானகிராமனும் அவரை தொடர்ந்து வந்த கூட்டமும் நிற்க, கிரகத்தை என் தந்தை இறக்கி வைப்பார். கிரகம் இறக்கிய பிறகு, அருள் கொண்டு வானை பிளக்கும் அளவுக்கு பெரும் குரல் கொடுத்து ஓய்வார் ஜானகிராமன். அல்லது மலை ஏறுவார்.

EDDUKKUDI MURUGAN KOVIL

கிழக்கு பார்த்த மாரியம்மன் வாசலில் இருந்து, கோவில் காலை புதைக்கப்பட்ட இடம் வரை, இரு பக்கமும் மாவிளக்கு வைத்து அதில் தீபம் ஏற்றி வழிபடுவார்கள் பெண்கள்.

கண் நோய், காது நோய், இதய நோய், கால்வலி, கை வலி, வயிற்று வலி என நோய்கள் சரியாக வேண்டும் என வேண்டிக் கொண்டவர்கள், குளித்து ஈரத்துணியுடன் படுத்திருக்க, வேண்டிக் கொண்ட இடத்தில் வாழை இலையில் மாவிளக்கு வைத்து பிடித்துக் கொள்வார்கள்.

பிறந்த குழந்தைகளுக்கு, மாரியம்மன் நினைவாக மாரியம்மாள், மாரியப்பன் என்று பெயர் வைப்பார்கள். சிலர் முடி எடுத்து வணங்குவார்கள்.

இப்படி விடிய விடிய நடைபெறும் அந்த விழாவில் முன்னின்று செய்யும் முக்கிய மனிதர்களில் ஒருவராக இருப்பார் என் தந்தை.

மாரியம்மனுக்கு, ஆகாச மாரியம்மன் என்று பெயர். மாரி என்றால் மழை. அதுவும் ஆகாசத்தில் இருந்து கொட்டும் மழை. அந்த மழை கிராம மக்களின் வாழ்வுக்கும், விவசாயத்திற்கும் பெரும் உதவியாக இருந்தது. அதனால், அதற்கு நன்றி தெரிவிக்கும் விதமாக இந்த விழாவை பயன்படுத்திக் கொள்வார்கள்.

அங்குள்ள மண்ணை பிசைந்து உருட்டி அதன் மீது வேப்பிள்ளையை சொருகி, அதைத்தான் வணங்குவார்கள். முன்னோர்கள் இயற்கையை வழிப்பட்டார்கள் என்பதற்கு சாட்சியாக இருக்கிறார் மாரியம்மன்.

12. கௌசல்யாவிடம் மன்னிப்பு கேட்ட என் தந்தை

வேப்பஞ்சேரி கிராமத்தை சேர்ந்தவர் வங்கவனம். அவருடைய முதல் மனைவி இறந்துவிட்டதால், இரண்டாவதாக என்னுடைய அம்மாவின் சித்திகளில் ஒருவரான ஜானகி என்பவரை திருமணம் செய்து கொண்டார்.

வங்கவனத்தின் முதல் மனைவிக்கு பிறந்தவர் காமாட்சி. தாய், தந்தை இல்லாமல் தான் வளர்வதை போல, தாயில்லாமல் வளரும் காமாட்சி மீது, என்னுடை அம்மாவுக்கு பரிவும், பாசமும் அதிகம்.

சிறு வயதிலிருந்தே தங்கையாக, தோழியாக இருந்த காமாட்சி, பெரியவள் ஆனதும், தனது, கணவரின் தம்பி அரிகிருஷ்ணனுக்கு மணமுடிக்க விரும்பினார். இதை ஆலோசனையாக என்னுடைய தந்தையிடம் தெரிவித்த போது, அவரும் ஏற்றுக் கொண்டார்.

இந்த நிலையில், எங்கள் ஊரில் வசித்த என்னுடைய அம்மாவின் சித்திகளில் ஒருவரான, வள்ளியம்மையின் மகள் மருதம்பாள் என்பவரை, என்னுடைய சித்தப்பா திருமணம் செய்து கொள்ள விரும்பினார்.

இந்த தகவலை தனது அண்ணனிடம் சொல்ல தயங்கிய என் சித்தப்பா, அவருடைய சித்தியை திருமணம் செய்து கொண்ட, மாரிநகரி ராமநாதன் என்பவரிடம் சென்று தெரிவித்திருக்கிறார்.

எங்களில் மூத்தவர் ராமநாதன். அவருடைய வார்த்தைக்கு என்னுடைய தந்தை மதிப்பளிப்பார் என்பது ஒன்று. இரண்டாவது, ராமாநாதனிடம் மனியம் வேலை பார்ப்பவர் வடிவேலு. அவருடைய மகள்தான் மருதாம்பாள்.

முதலில் வடிவேலுவிடம் இது குறித்து ஆலோசனை செய்திருக்கிறார் ராமநாதன். அண்ணனை சார்ந்து இருக்கும் அவரை நம்பி எப்படி பெண் கொடுப்பது என்று தயங்கி இருக்கிறார் வடிவேலு.

பிறகு, இருக்க இடமும், சாகுபடி செய்து கொள்ள மூன்று மா நிலமும் அவன் பெயரில் எழுதி வைக்கிறேன் என்று கூறி, அவரை சம்மதிக்க வைத்திருக்கிறார் ராமநாதன்.

பிறகு என்னுடைய தந்தையை அழைத்து விபரத்தை கூறியதும், அவருக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்திருக்கிறது. தான் ஒரு முடிவு செய்தால், தம்பி ஒரு முடிவு எடுத்திருக்கிறானே என்று ஆத்திரம் தலைக்கு ஏறியது. இருப்பினும் குடும்பத்தில் மூத்தவர் ராமநாதான் முடிவு செய்துள்ளதால், அதற்கு எதிர்ப்பு தெரிவிக்காத என்னுடைய தந்தை, உங்கள் இஷ்டம் என்று சொல்லிவிட்டு வந்துவிட்டார்.

சித்தப்பா அவர் விரும்பிய மருதம்பாளை திருமணம் செய்து கொண்டார். அந்த திருமணத்திற்கு என் தந்தை செல்லவில்லை. மனைவிக்கு கொடுத்த வாக்குறுதியை என் தந்தையால் நிறைவேற்ற முடியவில்லை என்பதுதான் அதற்கு காரணமாக இருந்தது.

ஆத்திரத்தில் அப்போது அவர் எடுத்த அந்த முடிவு, அவரை பலமுறை வருத்தமடைய வைத்திருக்கிறது. தாயாகவும், தந்தையாகவும் நின்று செய்ய வேண்டிய பொறுப்பை, ராமநாதன் இருக்கிறாரே என்று கண்டு கொள்ளாமல் விட்டது, எவ்வளவு பெரிய குறை என்று வேதனைப் பட்டிருக்கிறார்.

அந்த குறையை எப்போது போக்கிக் கொள்வது என்று காத்திருந்தவருக்கு மறு வருடமே அதற்கு பலன் கிடைத்தது. ஆம், என் சித்தப்பாவுக்கு கௌசல்யா என்கிற அழகான பெண் குழந்தை பிறந்தார். அந்த குழந்தையை தூக்கி வைத்து கொஞ்சி மகிழ்ந்தவர், அதன் பிஞ்சு கால்களால் தன்னை மன்னிக்கும் படி மூளையை நோக்கி உதைக்க வைத்திருக்கிறார்.

குழந்தையும், தெய்வமும் ஒன்று என்று நம்பியவர் அவர். அந்த தெய்வம் மன்னித்ததாக நினைத்துக் கொண்டார் அவர்.

11. என் தந்தையின் மனதுக்குள் புதைந்த அந்த நினைவுகள்

என் தந்தையை திருமணம் செய்து கொண்டு வடசங்கந்தி கிராமத்திற்கு வந்தார் என் அம்மா.

ஐயன்குளத்தின் தென் மேற்கே, நான்கு பக்கமும் வயல்கள் சூழ்ந்திருக்க, நடுவே அமைந்துள்ள ஒரு பெரிய திடல். அங்கு தனித்திருக்கும் ஒரு பெரிய வீடு. அந்த ஒத்த வீட்டில் படுக்கையில் கிடந்த மாமனார் நடேசன், வைரத்தின் மகன்கள் கோவிந்தராஜ், செல்லப்பா, கொழுந்தன் அரிகிருஷ்ணன் என்று, ஒரு பெரும் கூட்டம் இருந்தது.

ஐயன்குளத்திற்கு வடக்கு பக்கம் உள்ள தெருவில் கணவரின் சித்தப்பா மகன்கள் வைரப்பன், அரிகிருஷ்ணன் இருவரின் குடும்பங்களும், அதன் பக்கத்தில் கணவரின் தாத்தா, சொக்கப்பனின் கொழுந்தியாள் மகன்கள் என ஒரு பெரும் கூட்டம் தெருவை அடைத்து தனிதனியாக இருந்தார்கள்.

மாரிநகரி கிராமத்தை சேர்ந்த ராமநாதன் என்பவரை திருமணம் செய்து கொண்டு மாரிநகரியிலும், வடசங்கந்தியிலும் மாறி மாறி வசித்து வந்தார் சின்ன மாமியார் மீனாட்சி சுந்தரம். பெரும் நிலக்கிழரான அவரிடம் மனியம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த வடிவேலு, நாளடைவில் ஒதியடிக்காடு கிராமத்தில் வசித்த தன் குடும்பத்தையும் வடசங்கந்தி கிராமத்திற்கே அழைத்து வந்தார்.

வடிவேலுவின் மனைவி வள்ளியம்மை, என்னுடைய அம்மாவின் பெரிய சித்தி. அவருக்கு வைத்தியலிங்கம், பக்கிரிசாமி, சுப்பிரமணியன் என மூன்று மகன்களும், மருதாம்பாள் என்கிற ஒரு மகளும் இருந்தார்கள்.

புதிய கிராமம், புதிய மனிதர்கள் என எல்லோரும் புதியவர்களாக இருந்தாலும், அங்கு சித்தி வள்ளியம்மையும், தங்கை, தம்பிகள் இருந்ததும் அம்மாவுக்கு பெரிய ஆறுதலாக இருந்தது.

எதிர்ப்பார்த்த மாதிரி யாருக்கும் வாழ்க்கை அமைவதில்லை. கிடைத்த வாழ்க்கையை வாழ்ந்து செல்கிறோம். தனக்கான வாழ்க்கையை அமைத்துக்கொள்ள பொன்னும், பொருளும் இருந்தாலும், காலம் அந்த வாழ்க்கையை அமைத்துக் கொடுப்பதில்லை.

அப்படித்தான் என் தந்தைக்கும் காலம் வேடிக்கை காட்டியது. தனது அத்தை மகள் செண்பகத்தை திருமணம் செய்து கொள்ள ஆசைப்பட்டிருக்கிறார், என் தந்தை. தனக்கு குழந்தை பிறக்கவில்லை என்று, தனது கணவர் அருணாசலத்துக்கு தங்கை செண்பகத்தையும் திருமணம் செய்து கொண்டார் முல்லையம்பாள். அதனால், அப்பா ஆசைப்பட்டது அவரது மனதுக்குள்ளேயே புதைந்து போனது.

செண்பகம் இல்லாத வாழ்க்கையை அவரால் நினைத்துப் பார்க்க முடியவில்லை. கிட்டதட்ட ஒரு சன்னியாசியாகவே தனது வாழ்க்கையை அமைத்துக் கொண்டார். நாம் நினைப்பது போல எல்லாம் அமைவதில்லையே.

அவரது அந்த விரதத்தையும் உடைத்திருக்கிறது, அவரது சின்ன அக்காள் விசாலாட்சியின் பாசம். முப்பத்தி ஐந்து வயது வரை சன்னியாசி போல காலத்தை கடத்தியவர், அக்காவின் பாசத்திற்கு முன்பு தோற்றுப் போனார்.

பெரிய அக்கா மகன்கள் தம்முடன் இருப்பதால், தனக்கு திருமணம் வேண்டாம் என்று பிடிவாதக்காம மறுத்தவரை, பாசத்தால் அதட்டி, மிரட்டி திருமணத்திற்கு சம்மதிக்க வைத்திருக்கிறார், விசாலாட்சி.

அக்கா விசாலாட்சியின் வார்த்தைக்கு மதிப்புக் கொடுத்து திருமணத்திற்கு சம்மதித்தார் என்னுடைய தந்தை. என் அம்மா அவருக்கு மனைவியாக கிடைத்தார்.

10. என் தந்தைக்கு பெண் பார்த்த அத்தை

உதயமார்தாண்டபுரம் கிராமத்தில் வசித்த வேம்பையன் என்பவருக்கு பக்கிரிசாமி, மாரிமுத்து என இருமகன்கள்.

பக்கிரிசாமியின் முதல் மனைவி திடீர் என்று காலமானதால், அவரது மகன் கோவிந்தசாமி, மகள் மீனாட்சியை வளர்க்க என்னுடைய அம்மாவின் அம்மா, அதாவது என் ஆத்தாள் வைரக்கண்ணுவை திருமணம் செய்து கொண்டார் பக்கிரிசாமி.

கோவிந்தசாமியையும், மீனாட்சியையும் தான் பிள்ளைகள் போல வளர்த்த வைரக்கண்ணுவுக்கு, சர்க்கரை என்கிற மகனையும், நாகரத்தினம் என்கிற மகளையும் பரிசாக தந்தார் பக்கிரிசாமி.

ஆனால், நான்கு குழந்தைகளும் மகிழ்ச்சியாக வாழ்வதை பார்க்க இவருக்கும் கொடுப்பனை இல்லை. திடீர் என ஒரு நாள் வைரக்கண்ணுவும் இறந்துவிட அதிர்ந்து போனார் பக்கிரிசாமி.

இரண்டு மனைவி வந்தும் தனது வாழ்க்கை இப்படி ஆகிவிட்டதே என்று வருந்தினார். அப்போதெல்லாம் பல தாரா திருமணங்கள் இருந்த காலம். ஆனால், மூன்றாவதாக வாழ்க்கை அமைத்துக் கொள்ள அவருக்கு விருப்பம் இல்லை. இரண்டு மனைவிகள் மீதும் கொண்ட அவரது பாசம் அதனை தடுத்தது. அதனால், அவர்களை நினைத்து வாழ்ந்தவர், திடீர் என ஒரு நாள் அவரும் அவர்களிடம் போய் சேர்ந்தார்.

பக்கிரிசாமியின் முதல் மனைவிக்கு பிறந்த கோவிந்தசாமி, மீனாட்சி, இரண்டாவது மனைவி வைரக்கண்ணுவுக்கு பிறந்த சர்க்கரை, நாகரத்தினம் ஆகியோர் சிறுவயதிலே பெற்றோரை இழந்து நின்றனர்.

தங்கையின் மக்கள் அனாதைகளாக இருப்பதாக கருதிய வைரக்கண்ணுவின் சகோதரி முத்துலட்சுமி, தன்னுடன் நால்வரையும் அழைத்து செல்ல விரும்பினார். அதற்கு பக்கிரிசாமியின் சகோதரர் மாரிமுத்து சம்மதம் தெரிவிக்கவில்லை. தனது மகன் ராமசாமி மீது காட்டும் பாசத்திற்கு குறைவில்லாமல் அவர்களிடமும் பாசத்துடன் இருப்பேன் என்று உறுதி கூறினார்.

அவருடைய பாசத்துக்கு முன்னாள் தோற்று போன முத்துலட்சுமி, கடைக்குட்டி நாகரத்தினம் ரொம்ப சின்ன பெண்ணாக இருக்கிறாள். அவளை மட்டுமாவது என்னுடன் அனுப்பி வைய்யுங்கள் என்று பிடிவாதம் பிடித்தார். ஒரு வழியாக அவரை வேப்பஞ்சேரி அழைத்து செல்ல அனுமதி அளித்தார் மாரிமுத்து.

நாகரத்தினம் சிறு வயதிலேயே அழகாக இருப்பார். பார்க்க ஐயர் வீட்டு பெண் மாதிரி இருக்கிறார் என்பதால், அவரை எல்லோரும் பாப்பாத்தி என்றுதான் செல்லமாக அழைப்பார்கள். அதுவே அவரது பெயராக நிலைத்துவிட்டது.

தாய் வழியில் நாகரத்தினத்திற்கு, முத்துலட்சுமி என்கிற பெரியம்மாள், வள்ளியம்மாள், பொன்னம்மாள், ஜானகியம்மாள், செல்லம்மாள் என நான்கு சித்திகள், வைத்தியலிங்கம் என்கிற மாமா இருந்தனர். இவர்கள் எல்லாம் வாய்மேடு மாணிக்கத்தின் வாரிசுகள்.

பெரியம்மாள் முத்துலட்சுமியின் மகன் சுப்பிரமணியன், மகள் முல்லையம்பாள், சித்திகள் வள்ளியம்மாள், பொன்னம்மாள், ஜானகியம்மாள், செல்லம்மாள் ஆகியோருடன் வளர்ந்தார் பாப்பாத்தி என்கிற நாகரத்தினம்.

சகோதர்கள், சகோதரியை பார்க்க அவ்வப்போது தனது உதயமார்தாண்டபுரம் கிராமத்திற்கு செல்வார் பாப்பாத்தி. காலம் உருண்டது. சிரியவர்கள் பெரியவர்கள் ஆனார்கள்.

சகோதரி மீனாட்சியை மேலப்பெருமழை காசிநாதான் என்பவருக்கு திருமணம் செய்து வைத்தனர். அவர்களுக்கு வேதவள்ளி, பாஞ்சாலி என இரண்டு மகளும், அய்யம்பெருமாள், மாரிமுத்து, துரைராஜ் என மூன்று மகன்களும் பிறந்தனர்.

தில்லைவிளாகம் சாரதம் என்பவரை திருமணம் செய்து கொண்டார் கோவிந்தசாமி. இவர்களுக்கு கமலா, அமுதா என இரு மகள்களும், மணியன், மாரிமுத்து, ராஜேந்திரன் என மூன்று மகன்களும் பிறந்தனர்.

சர்க்கரை, தனது சகோதரர் கோவிந்தசாமி, முதல் பங்காளி ராமசாமி, இரண்டாம் பங்காளி சுப்பையாவின் மகன் வேம்பையன் ஆகிய மூவர் வீட்டிலும் செல்லமாக வளர்ந்தார். இதில் வேம்பையன் உதயமார்தாண்டபுரம் கிராமத்தின் தலைவராக இருந்தார்.

தங்களை பார்க்க வரும் சகோதரி பாப்பாத்தியை அதே ஊரில் வசித்த உறவினர் ஒருவருக்கு இரண்டாவது மனைவியாக திருமணம் செய்து வைக்க விரும்பினார்கள். ஆனால், பாப்பாத்தியின் பெரியம்மாள் முத்துலட்சுமி அதற்கு உடன்படவில்லை.

இந்த தகவல் அதே ஊரில் வசித்த என்னுடைய அத்தை விசாலாட்சிக்கு தெரிய வந்தது. பாப்பாத்தி சின்ன பெண். இவளைப் போய் வயதான அவருக்கு எப்படி திருமணம் செய்து கொடுக்க முடிவு செய்தீர்கள் என்று வருத்தப்பட்டவர், பிறகு என்னுடைய தம்பிக்கு திருமணம் செய்து தருகிறீர்களா என்று கேட்டிருக்கிறார்.

இது பாப்பாத்தியின் பெரியம்மாளுக்கு பிடித்துவிட்டது. அதன் பிறகு என்னுடைய தந்தை கோபாலகிருஷ்ணனுக்கு பாப்பாத்தியை திருமணம் செய்து வைத்தனர்.

உதயமார்தாண்டபுரத்தில் பிறந்து, வேப்பஞ்சேரியில் வளர்ந்து, வடசங்கந்தி கிராமத்திற்கு மருமகளாக வந்தார் என்னுடைய தாய்.

9. அப்பா எடுத்த சபதம்

என் தந்தையினுடைய தங்கை பெயர் செல்வரங்கம். பெயரைப் போலவே செல்லம். கடைக்குட்டி என்பதால் செல்லமாக வளர்ந்தவர். அவருடைய தோழிகளாக கணபதி நாடாரின் நான்கு மகள்களும் இருந்தனர்.

அவர்களுடன் எப்பவும் கூட்டணி அமைத்துக் கொண்டு கலகலப்பாக விளையாடியவர். பாய்ந்து வரும் வாய்க்கால் தண்ணீரில் எதிர்நீச்சல் போட்டு பந்தயத்தில் ஜெயிப்பவர்.

அடுக்கி இருக்கும் பனைகள் மீது ஏறி டான்ஸ் ஆடுவார். கோபம் வந்தால் நான்கு நாளைக்கு பேசாமல் இருப்பார். தோழிகளை காணாமல் தொங்கிய முகத்துடன் வீட்டுக்குள் முடங்கி கிடப்பவர், அவர்கள் மீது தவறு இருக்கா, நாம் மீது தவறு இருக்கா என்று யோசித்துப் பார்க்க மாட்டார். திடீர் என தானே முன் சென்று பேச்சை ஆரம்பிப்பார். ஆத்திரப்படவும், வருத்தபடவும், விட்டுக் கொடுக்கவும் தெரிந்தவர்.

அவரது தைரியத்தை பார்த்து, அவரை, அவர்கள் ஜான்சிராணி என்று அழைப்பார்களாம். உன் வீட்டுக்காரர் உனக்கு அடங்கித்தாடி போவார் என்று கிண்டல் செய்வார்களாம்.

அவ்வளவு தைரியசாலியான செல்வரங்கத்தை, சிறுபனையூரில் வசித்த தம்புசாமி மகன் சுப்பையன் என்பவருக்கு திருமணம் செய்து வைத்தார்கள். தாய் வீட்டில் இருந்த சுந்தந்திரம் கணவர் வீட்டில் கிடைக்கவில்லை.

பெண்கள் அடக்கம் ஒடுக்கமாக இருக்க வேண்டும் என்று நீதிகளை போதித்து அடிமை வாழ்க்கையை வாழ வைத்தார்கள். யாரிடமும் சிரித்து பேசினால் கூட தவறு என்று அவரது சிரிப்பையும் பறித்துக் கொண்டார்கள்.

தாய் வீட்டில் ஜான்சிராணி போல தைரியமாக வாழ்ந்தவர், கணவர் வீட்டில் தைரியத்தை இழந்து கோழையானார். அதற்கு காலம் அவருக்கு ஜெயராமன் என்கிற மகனையும், ஜெயலட்சுமி என்கிற மகளையும் கொடுத்திருந்தது.

திடீர் என கணவர் இறந்துவிட அவரது மொத்த சந்தோஷமும் பறிபோனது. கொழுந்தனிடம் பேசினால் கூட குத்தம் என்றார்கள். அதனால் மனதளவில் பெரிதும் பாதிக்கப்பட்டார். இப்படிப்பட்டவர்கள் முகத்தில் இனி விழிக்கக் கூடாது என்று ஒரு நாள் முடிவு செய்தவர் தன்னை மாய்த்துக் கொண்டார்.

அவர் இறந்த செய்தி கிடைத்ததும் அதிர்ந்து போனார் என் தந்தை. அஞ்சலி செலுத்த சென்ற போதுதான் அவர் தூக்கு போட்டு இறந்தது தெரிய வந்திருக்கிறது. ஆத்திரத்தில் துடித்தார். இடுப்பில் இருந்த கத்தியை தடவிப் பார்த்துக் கொண்டார். இடுகாடு சென்ற பிறகு தங்கையை தற்கொலைக்கு தூண்டியவரை பழி தீர்க்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்தார்.

அப்போது, தாய் இறந்து கிடப்பது கூட அறியாமல், தாயிடம் பால் குடிக்க முயன்றிருக்கிறார் அவரது மகள் ஜெயலட்சுமி. பால்குடி மறக்காத குழந்தையின் அந்த செயல், என் தந்தையின் மனதை மாற்றியது.

கோபத்தில் கொலை செய்து, அதன் எதிர்விளைவு சிறைக்கு செல்ல வேண்டி வரும். அதனால் வருமானம் இல்லாமல், தங்கை குழந்தைகள் மட்டுமல்ல, அக்காள் குழந்தைகளும் பாதிக்கப்படுவார்கள் என்று யோசித்துப் பார்த்தார். ஆனாலும் மனம் ஆறவில்லை.

அதனால், கத்திக்கு இடம் கொடுக்காமல், கத்தியும் பேசாமல், புத்திக்கு மட்டும் வேலை கொடுத்தார்.

அனைத்து நிகழ்வுகளுக்கும் ஆணாதிக்க சிந்தனையும், ஆத்திரமும்தான் காரணம் என்பதை புரிந்து கொண்ட என் தந்தை, இனி இந்த ஊரில் இருக்கக் கூடாது என்று குழந்தைகளை அழைத்துக் கொண்டு செல்ல முடிவு செய்தார்.

ஆனால், சுப்பையாவின் சகோதரர் அதற்கு இடம் கொடுக்கவில்லை. எங்கள் குழந்தைகளை நாங்களே வளர்த்து கொள்கிறோம் என்று குழந்தைகளை அனுப்ப மறுத்துவிட்டார். ஊரும் உறவும் அதையே சொன்னது. அவர்கள் இருந்தால்தானே அவர்களுக்கு பாதுகாப்பு. இல்லையென்றால் கோபாலகிருஷ்ணன் கோபத்தில் குடலை பிடுங்கி மாலையாக போட்டுக் கொள்வானே?

அன்று அந்த ஊரில் இருந்து கிளம்பிய என்னுடைய தந்தை, என் தங்கை இறந்த இந்த மண்ணில், இனி தன் கலாடி படக் கூடாது என்று உள்ளுக்குள் ஒரு சபதம் எடுத்துக் கொண்டார்.

தனது இறுதி மூச்சு வரை அந்த கிராமத்திற்குள் அவர் நுழையவே இல்லை.

என் தந்தையினுடைய தங்கை பெயர் செல்வரங்கம். பெயரைப் போலவே செல்லம். கடைக்குட்டி என்பதால் செல்லமாக வளர்ந்தவர். அவருடைய தோழிகளாக கணபதி நாடாரின் நான்கு மகள்களும் இருந்தனர்.

அவர்களுடன் எப்பவும் கூட்டணி அமைத்துக் கொண்டு கலகலப்பாக விளையாடியவர். பாய்ந்து வரும் வாய்க்கால் தண்ணீரில் எதிர்நீச்சல் போட்டு பந்தயத்தில் ஜெயிப்பவர்.

அடுக்கி இருக்கும் பனைகள் மீது ஏறி டான்ஸ் ஆடுவார். கோபம் வந்தால் நான்கு நாளைக்கு பேசாமல் இருப்பார். தோழிகளை காணாமல் தொங்கிய முகத்துடன் வீட்டுக்குள் முடங்கி கிடப்பவர், அவர்கள் மீது தவறு இருக்கா, நாம் மீது தவறு இருக்கா என்று யோசித்துப் பார்க்க மாட்டார். திடீர் என தானே முன் சென்று பேச்சை ஆரம்பிப்பார். ஆத்திரப்படவும், வருத்தபடவும், விட்டுக் கொடுக்கவும் தெரிந்தவர்.

அவரது தைரியத்தை பார்த்து, அவரை, அவர்கள் ஜான்சிராணி என்று அழைப்பார்களாம். உன் வீட்டுக்காரர் உனக்கு அடங்கித்தாடி போவார் என்று கிண்டல் செய்வார்களாம்.

அவ்வளவு தைரியசாலியான செல்வரங்கத்தை, சிறுபனையூரில் வசித்த தம்புசாமி மகன் சுப்பையன் என்பவருக்கு திருமணம் செய்து வைத்தார்கள். தாய் வீட்டில் இருந்த சுந்தந்திரம் கணவர் வீட்டில் கிடைக்கவில்லை.

பெண்கள் அடக்கம் ஒடுக்கமாக இருக்க வேண்டும் என்று நீதிகளை போதித்து அடிமை வாழ்க்கையை வாழ வைத்தார்கள். யாரிடமும் சிரித்து பேசினால் கூட தவறு என்று அவரது சிரிப்பையும் பறித்துக் கொண்டார்கள்.

தாய் வீட்டில் ஜான்சிராணி போல தைரியமாக வாழ்ந்தவர், கணவர் வீட்டில் தைரியத்தை இழந்து கோழையானார். அதற்கு காலம் அவருக்கு ஜெயராமன் என்கிற மகனையும், ஜெயலட்சுமி என்கிற மகளையும் கொடுத்திருந்தது.

திடீர் என கணவர் இறந்துவிட அவரது மொத்த சந்தோஷமும் பறிபோனது. கொழுந்தனிடம் பேசினால் கூட குத்தம் என்றார்கள். அதனால் மனதளவில் பெரிதும் பாதிக்கப்பட்டார். இப்படிப்பட்டவர்கள் முகத்தில் இனி விழிக்கக் கூடாது என்று ஒரு நாள் முடிவு செய்தவர் தன்னை மாய்த்துக் கொண்டார்.

அவர் இறந்த செய்தி கிடைத்ததும் அதிர்ந்து போனார் என் தந்தை. அஞ்சலி செலுத்த சென்ற போதுதான் அவர் தூக்கு போட்டு இறந்தது தெரிய வந்திருக்கிறது. ஆத்திரத்தில் துடித்தார். இடுப்பில் இருந்த கத்தியை தடவிப் பார்த்துக் கொண்டார். இடுகாடு சென்ற பிறகு தங்கையை தற்கொலைக்கு தூண்டியவரை பழி தீர்க்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்தார்.

அப்போது, தாய் இறந்து கிடப்பது கூட அறியாமல், தாயிடம் பால் குடிக்க முயன்றிருக்கிறார் அவரது மகள் ஜெயலட்சுமி. பால்குடி மறக்காத குழந்தையின் அந்த செயல், என் தந்தையின் மனதை மாற்றியது.

கோபத்தில் கொலை செய்து, அதன் எதிர்விளைவு சிறைக்கு செல்ல வேண்டி வரும். அதனால் வருமானம் இல்லாமல், தங்கை குழந்தைகள் மட்டுமல்ல, அக்காள் குழந்தைகளும் பாதிக்கப்படுவார்கள் என்று யோசித்துப் பார்த்தார். ஆனாலும் மனம் ஆறவில்லை.

அதனால், கத்திக்கு இடம் கொடுக்காமல், கத்தியும் பேசாமல், புத்திக்கு மட்டும் வேலை கொடுத்தார்.

அனைத்து நிகழ்வுகளுக்கும் ஆணாதிக்க சிந்தனையும், ஆத்திரமும்தான் காரணம் என்பதை புரிந்து கொண்ட என் தந்தை, இனி இந்த ஊரில் இருக்கக் கூடாது என்று குழந்தைகளை அழைத்துக் கொண்டு செல்ல முடிவு செய்தார்.

ஆனால், சுப்பையாவின் சகோதரர் அதற்கு இடம் கொடுக்கவில்லை. எங்கள் குழந்தைகளை நாங்களே வளர்த்து கொள்கிறோம் என்று குழந்தைகளை அனுப்ப மறுத்துவிட்டார். ஊரும் உறவும் அதையே சொன்னது. அவர்கள் இருந்தால்தானே அவர்களுக்கு பாதுகாப்பு. இல்லையென்றால் கோபாலகிருஷ்ணன் கோபத்தில் குடலை பிடுங்கி மாலையாக போட்டுக் கொள்வானே?

அன்று அந்த ஊரில் இருந்து கிளம்பிய என்னுடைய தந்தை, என் தங்கை இறந்த இந்த மண்ணில், இனி தன் கலாடி படக் கூடாது என்று உள்ளுக்குள் ஒரு சபதம் எடுத்துக் கொண்டார்.

தனது இறுதி மூச்சு வரை அந்த கிராமத்திற்குள் அவர் நுழையவே இல்லை.

8. வேலைக்கு சென்ற அப்பா.

தனக்கு எல்லாமுமாக இருந்த தன்னுடைய மனைவி ராஜாமணி இறந்தும் பெரும் அதிர்ச்சிக்கு ஆளான, அவரது கணவர் நடேசன், வாழ்க்கை மீது கொண்டிருந்த நம்பிக்கையை இழந்தார். மனைவி இல்லாமல் வாழ்வது அவருக்கு தேவை இல்லாத வாழ்க்கையாக தோன்றி இருக்கிறது.

அதனால், பிடிப்பில்லாத வாழ்க்கை வாழ்ந்திருக்கிறார். முன்பு போல வெளிநாட்டுக்கு சென்று பணம் தேட ஆர்வமோ, சம்பாதித்து போடா வேண்டும் என்கிற அக்கரையோ, பிள்ளைகள் மீது கவலையோ இல்லாதவராக வாழ்ந்திருக்கிறார்.

காடு எப்போது கூப்பிடும். வீடு எப்போது அனுப்பி வைக்கும் என்று பெரிய எதிர்ப்பார்ப்புடன், எதிலும் ஈடுபாடு இல்லாதவராக படுக்கையில் விழுந்திருக்கிறார்.

தான் உயிரோடு இருந்தவரை தான் பெற்ற தங்க மகன்களை வேலைக்கு செல்ல தடை போட்ட, ராஜாமணி, தன் இறப்புக்கு பிறகு வேலை தேட வேண்டிய கட்டாயத்துக்கு காலம் தள்ளிவிட்டதை அறிய அவர் வாய்ப்பில்லாமல் போனது.

ரயில்வே வேலைக்கு ஆள் எடுத்த போது, தன்னை அழைக்க வந்த நண்பனை, ‘’என் புள்ளையையா வேலைக்கு கூபிடுறே’’ என்று தாய் துரத்தி, விரட்டி அடித்த போதும், வெளிநாட்டில் வேலை செய்ய சித்தப்பா மகன் வைரப்பன் கடிதம் அனுப்பி அழைத்த போதும், தாய் சொல்லை கேட்டு வேலைக்கு செல்லாமல் இருந்த என் தந்தை கோபாலகிருஷ்ணன், குடும்பத்தை காப்பாற்ற வேண்டி கட்டாயத்திற்கு ஆளானார்.

மகன்கள் கோவிந்தராஜ், செல்லப்பா இருவருடன் வசிக்கும் பெரிய அக்காள் வைரம், தம்பி அரிகிருஷ்ணன், உடல்நலத்தால் முடங்கிப் போன தந்தை நடேசன் ஆகியோரை காப்பாற்ற வேண்டிய பொறுப்பும், அக்கறையும் அவருக்கு இருந்தது.

எடையூரில் பெரிய மிராசுதாரராக இருந்த கே.பி. அவர்களிடம் சிறிது காலமும், குமாரபுரம் நாராயணன், தியாகராஜன், ஜெகதீசன் ஆகியோரின் குடும்பத்தில் சில காலமும், மணியார் வேலை பார்த்திருக்கிறார்.

அதன் பிறகு, வடசங்கந்தி தீனதயாளு ராஜு அவர்களிடம் மணியார் வேலைக்கு சேர்ந்தவர், கடைசி காலம் வரை அங்குதான் இருந்தார்.

தன்னுடைய தாயின் நிலத்தை ஒழுங்காக சாகுபடி செய்து காப்பாற்ற நினைத்திடாத என்னுடைய தந்தை கோபால கிருஷ்ணன், இரவு பகலாக காட்டிலும், வயல் வெளிகளிலும் கிடந்து உழைத்து, தன்னை நம்பிய தீனதயாளு ராஜூவுக்காக உண்மையாக வாழ்ந்தார். அவரின் வளர்ச்சிக்கும் முன்னேற்றத்திற்கும் பெரும் உதவியாக இருந்தார்.

‘’என்னுடை நிலம் எங்கே, எவ்வளவு இருக்கு. சாகுபடிக்கு எவ்வளவு செலவாச்சு, என்ன கண்டு முதல்... இது எதுவும் எனக்கு தெரியாதுப்பா... எல்லா கணக்கும் உங்க அப்பாவுக்குத்தான் தெரியும்.. ‘’ என்று தீனதயாளு ராஜு பெரியப்பா, என்னுடைய தந்தைையைப் பற்றி பெருமையாக கூறுவார்.

தான் இருந்தவரை, அவரை வயல் வெளிக்கு வர அனுமதித்தில்லை என் தந்தை.

அதே போல அவருடைய பனிரெண்டு பிள்ளைகளும், என் தந்தையின் நாணயம் பற்றி குறை கண்டதில்லை. இப்பவும் பார்க்கும் போது என்னுடைய தந்தையைப் பற்றி பெருமையாகத்தான் கூறுவார்கள்.

சீறி வரும் களையாக, கெத்தாக வாழ்ந்த அவரது வாழ்க்கையில் நிகழ்ந்த சம்பவங்கள் ஏராளமாக உள்ளன. 

7. ராஜாமணியின் மரணம்

வாய்ப்பு கிடைத்திருக்கிறது வாழ்ந்து பார்க்கலாம் என்று என்னுடைய தந்தையின் பாட்டன் சொக்கலிங்கம் வாழ்ந்து பார்த்தார். தான் மட்டும் அப்படி இருக்கக் கூடாது என்று நினைத்தாரோ என்னவோ, துணைக்கு சம்பந்தி, காத்த பெருமாளையும் சேர்த்துக் கொண்டார்.

மாமனாரும், தந்தையும் சேர்ந்து அடிக்கும் கொட்டத்தை என்னுடைய பாட்டி ராஜாமணி, கண்டிக்க முடியாமல் தவித்திருக்கிறார். வெறும் பத்துக்கும், பதினைத்துக்கும் நிலங்களை அடகு வைத்து அவர்கள் கொண்டாடியதை, அவரால் தடுக்க முடியவில்லை.

கணவர் நடேசனின் வெளிநாட்டு சம்பாத்தியத்தில், சில நிலங்களை மீட்டுப் பார்த்தார். இருந்தாலும் முடியவில்லை. 

எங்கள் ஊருக்கும் காரைக்கால் நகருக்கும் நூற்றி ஐம்பது கிலோ மீட்டருக்கு மேல் தூரம் இருந்தது. அப்போது பெரிதாக வாகன வசதிகள் கிடையாது. அதனால், ஒரு குதிரையை வாங்கி, அதில் காரைக்காலுக்கு சவாரி செய்து, வெளிநாட்டு சரக்கு வாங்கி வருவாரம் சொக்கலிங்கம்.

அப்படி, உல்லாச வாழ்க்கை வாழ்ந்த அவர்கள், ஒரு கட்டத்தில் குடலும், உடலும் பாதிக்கப்பட்டு இந்த உலகை விட்டு பிரிந்துவிட்டார்கள்.

மீதம் இருந்த நிலங்களை விற்று, பெரிய மகள் வைரத்தை, பெருகவாழ்ந்தான் அருகே உள்ள பெருடமருதூர் கிராமத்தில் வாழ்ந்த பெரும் நிலக்கிழார் வெங்கிடாசலாம் என்பவரின் மகன், சோமசுந்தரம் என்பவருக்கு திருமணம் செய்து வைத்தார், ராஜாமணி.

இரண்டாவது மகள் விசாலாட்யை உதயமார்தாண்டபுரம் சபாபதி என்பவருக்கு திருமணம் செய்து கொடுத்தவர், மூன்றாவது மகள் செல்வரங்கத்தை, சிறுபனையூர் தம்புசாமி என்பவரின் மகன் சுப்பையாவுக்கு திருமணம் செய்து கொடுத்தார்.

உடல்நிலை சரியில்லாமல் காலமான மூத்த மருமனின் பதினாறுக்கு சென்ற ராஜாமணி, அப்படியே, கையில் ஒரு குழந்தையையும், வயிற்றில் ஒரு குழந்தையையும் சுமந்து கொண்டிருந்த மூத்தமகள் வைரத்தை, தனது வீட்டுக்கே அழைத்து வந்தார்.

தில்லைவிளாகத்தில் வாசித்த நாத்தனார் சட்டமுத்து, தனது மூத்த மகள் வீரமாட்சியை, அதே தில்லைவிளாகத்தை சேர்ந்த வண்டுத்தேவர் மகனுக்கு திருமணம் செய்து வைக்க முடிவு செய்த போது, தாய் மாமன் வீட்டு சீதனமாக பொன்னும், பொருளும் கொடுத்து உதவிய ராஜாமணி, சட்டமுத்துவின் இரண்டாவது மகள் முல்லையம்பாளை, கடுவெளி அருணாசலம் என்பவருக்கு திருமணம் செய்து கொடுத்த போதும் உதவினார்.

இப்படி தன்னால், முடிந்த உதவிகளை உறவினர்களுக்கு செய்து வந்த ராஜாமணி, நாலு ‘வேலி’ நிலம், நாலு ‘மா’ நிலமாக சுருங்கிய போது, கண்களை மூடினார்.

கடைசி காலத்தில், தனது மகன்கள் கோபாலகிருஷ்ணன், அரிகிருஷ்ணன் இருவருக்கும் நல்ல வாழ்க்கையை அமைத்து கொடுக்க முடியவில்லையே என்கிற பெரிய கவலை ராஜாமணிக்கு இருந்திருக்கிறது.

‘’ஏ... கிழவி, நாலு வேலி நிலத்தை, நாலு மா நிலமாக விட்டு செல்வதாக வருத்தப்பட்டாயே, இதோ... அதே ஊரில்... உன் பேத்தி கௌசல்யா, ஏழு ‘மா’ நிலம் இருந்தவரை திருமணம் செய்து கொண்டு, ஏழு வேலி நிலத்துக்கு சொந்தக்காரியாக உயர்ந்திருக்கிறார் பாரு’’ என்று உரக்க சொல்கிறது என் மனம்.

ஆனால், ‘’அவளும் நான் தானடா’’ என்று, ராஜாமணி திருப்பி சொல்வது போல, அறிவுறுத்துகிறது அதே மனம்.

என்னுடைய பாட்டி ராஜாமணி, எப்பவும் எங்கள் நினைவுகளில் வாழ்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறார். அவருடைய குணங்கள், எங்கள் சகோதரியிடம், எங்கள் மகளிடம், எங்கள் பேத்திகளிடம் எதிரொலித்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறது.

6. வெளிநாட்டுக்கு சென்ற நடேசன்

என்னுடைய பாட்டி ராஜாமணி, செல்வா செழிப்பில் வளர்ந்தவர். நாலு வேலி நிலத்துக்கு சொந்தக்காரர் என்று முந்தைய கட்டுரையில் சொல்லி இருந்தேன்.

அவர், தன்னுடைய கணவர் நடேசன், வீட்டோடு மாப்பிளையாக வடசங்கந்தி கிராமத்திற்கு வந்த பிறகு, அவரது மாமனார் சொக்கலிங்கம், கொழுந்தன் ராவுத்தன், நாத்தனார் சட்டமுத்து ஆகியோரையும் வடசங்கந்தி கிராமத்திற்கே வர வைத்தார்.

நாத்தனார் சட்டமுத்துவை தில்லைவிளாகம் கிராமத்தில் திருமணம் செய்து கொடுத்தவர், அவருக்கு பிறந்த வீரமாச்சி, முல்லையம்பாள், செண்பகம் ஆகிய மூன்று பெண்களுக்கும், தாய் வீட்டு சீதனங்களை செய்து கொடுத்து கொண்டாடி இருக்கிறார்.

கொழுந்தன் ராவுத்தனுக்கு வடசங்கந்தி கிராமத்தில் வசித்த, கமலம் என்பவரை திருமணம் செய்து கொடுத்து, அவர்கள் தனியாக வசிக்க இடம் கொடுத்து உதவி இருக்கிறார்.

மூத்த மருமகள் ராஜாமணியின் உதவியால், மகள் சட்டமுத்து, மகன்கள் நடேசன், ராவுத்தன் என தன்னுடைய பிள்ளைகளின் வாழ்க்கை செட்டில் ஆனதில் பெரும் மகிழ்ச்சி அடைந்த சொக்கலிங்கம், கோவில் கட்டுவதிலும், கொத்தனார் வேலை செய்வதிலும் ஆர்வம் காட்டினார்.

மகன்கள் விவசாய வேலைகளை கவனிக்க செல்வதால், தன்னுடைய கொத்தனார் வேலைக்கு உதவியாக, ஓரத்தூரில் வசித்த தன்னுடைய கொழுந்தியா மகன்களை உதவிக்கு வைத்துக் கொண்டார். அதனால், அவருடைய கொழுந்தியாள் குடும்பமும் வடசங்கந்தி கிராமத்திற்கு இடம் மாறியது.

மாமனாருக்கு மரியாதை கொடுப்பதில் ராஜாமணிக்கு நிகர் ராஜாமணி. அவர் எடுக்கிற முடிவுகெல்லாம் தன்னுடைய தந்தை காத்த பெருமாளையும், கணவர் நடேசனையும் ஒத்துழைத்து போக சொன்னார்.

பணம் சொக்கலிங்கத்தின் குணத்தை மாற்றியுள்ளது. குடியும் கும்மாளமுமாக இருந்து, சொத்துக்களை பத்துக்களாக மாற்ற காரணமாக இருந்திருக்கிறார்.

தந்தையை தட்டி கேட்க முடியாத நடேசன், ஒரு கட்டத்தில் மனைவி ராஜாமணி அனுமதியுடன் வேலைக்கு வெளிநாடு சென்றிருக்கிறார்

5. வேலைக்கு அழைத்தவரை விரட்டி அடித்த ராஜாமணி.

வடசங்கந்தி கிராமத்தின் மேல தெருவில், ஐயன் குலத்திற்கு தென் மேற்கு பகுதியில் உள்ள திடலில் ஒரு பெரிய வீடும், அதனை சுற்றி நிலங்களுடன் வசித்து வந்தார் என் பாட்டி ராஜாமணி.

வீட்டை சுற்றி நான்கு பக்கமும் வேளிகள் இருந்தாலும், நான்கரை வேலி நிலத்துக்கு சொந்தக்காரியாக இருந்தார் ராஜாமணி. ஒரு வேலி என்பது ஏழரை ஏக்கர் நிலம்.

வைரம், விசாலாட்சி ஆகிய மகள்களுக்கு பிறகு எனது தந்தை கோபாலகிருஷ்ணன், எனது சித்தப்பா அரிகிருஷ்ணன், எனது சின்ன அத்தை செல்வரங்கம் ஆகிய ஐந்து பிள்ளைகளுக்கு தாயாக வாழ்ந்த ராஜாமணி, தனது பிள்ளைகளை செல்வ செழிப்பில் செல்லமாக வளர்த்திருக்கிறார்.

மூன்றாம் வகுப்பு வரை படித்த என் தந்தை, அதற்கு மேல் படிக்க செல்லவில்லை என்றால் அவர் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.

வீட்டை சுற்றி நிலம் இருக்கும் போது, தனது பிள்ளைகள் அடுத்தவர்களிடம் கை கட்டி நின்னு வேலை பார்க்கவா போகிறார்கள் என்கிற எண்ணம்.

மத்திய அரசுசின், ரயில்வே வேலைக்கு ஆட்கள் எடுப்பதாக கூறி எனது தந்தையையும், எனது சித்தப்பாவையும் அழைக்க வந்தவரை, ‘’எம் புள்ளைங்களையா வேலைக்கு கூப்பிடுறே’’ என்று அவரை துரத்தி துரத்தி அடித்திருக்கிறார்.

என்னுடைய தந்தையின் சித்தப்பா மகன் வைரப்பன், வெளிநாடு சென்று வேலை பார்த்த போது, தனது தம்பிகளையும் தன்னுடன் வேலை பார்க்க ஆசைப்பட்டு விசா எடுத்து அனுப்பி இருக்கிறார். 

என் பிள்ளைகளை வெளிநாட்டுக்கு அனுப்ப மாட்டேன் என்று பிடிவாதம் காட்டி இருக்கிறார் ராஜாமணி.

மூத்த மகள் வைரத்தை பெருடமருதூர் வெங்கிடாசலம் மகன் சோமசுந்தரம் என்பவருக்கு திருமணம் செய்து கொடுத்திருக்கிறார். 

இரண்டாவது மகள் விசாலாட்சியை உதயமார்தாண்டபுரம் சபாபதி என்பவருக்கு திருமணம் செய்து கொடுத்திருக்கிறார்.

மூன்றாவது மகள் செலவரங்கத்தை சிறுபனையூர் தம்புசாமி மகன் சுப்பையா என்பவருக்கு திருமணம் செய்து கொடுத்திருக்கிறார். 

மூத்த மகள் வைரத்தின் கணவர் சோமசுந்தரம், மாரடைப்பால் காலமாக, அடுத்த ஊரில் எனது மகள் இருக்க கூடாது என்று, கையில் ஒரு குழந்தையுடனும், வயிற்றில் ஒரு குழந்தையுடனும் இருந்த வைரத்தை ஊருக்கே அழைத்து வந்திருக்கிறார், ராஜாமணி.

இப்படி பெரிய குடும்பமாக நாலு வேலி நிலமும், நாலு திடலுடனும் வசித்த என் பாட்டி ராஜாமணி, கடைசி காலத்தில், நில மற்றவளாக, ஏழ்மையை அனுபவித்து இறந்திருக்கிறார்

4. தங்க தட்டில் பிறந்த தங்கமகன்

வடசங்கந்தி கிராமத்தின் மேல தெருவில் பெரிய நிலக்கிழார்களாக காத்தபெருமாள், நாராயணன் ஆகிய இருவரும் இருந்தனர். 

அண்ணன், தம்பியான இவர்களுக்கு ஆண் வாரிசுகள் கிடையாது. 

அதனால், வீட்டோடு மாப்பிள்ளையாக இருக்க நல்ல மருமகனை தேடி பல இடங்களில் அலைந்தனர்.

செந்தாமரைக்கண் கிராமத்தில் வாசித்த சொக்கலிங்கம் மகன் நடேசன் என்பவரை, தனது மகள் ராஜாமணிக்கு, மாப்பிள்ளையாக தேர்வு செய்தார், அண்ணன் - காத்த பெருமாள்.

செந்தாமரைக்கண் அருகில் உள்ள மாரிநகரி கிராமத்தில் வசித்த பெரும் நிலக்கிழார் இராமநாதன் என்பவரை, தனது மகள் மீனாட்சி சுந்தரத்திற்கு, மாப்பிள்ளையாக தேர்வு செய்தார், தம்பி - நாராயணன்.

இராமநாதன் – மீனாட்சி சுந்தரம் தம்பதியினருக்கு வாரிசுகள் இல்லை. அதனால், தனது தம்பி, சோமு மகள் அம்பிகாவை எடுத்து வளர்த்தார் இராமநாதன்.

நடேசன் – ராஜாமணி தம்பதியினருக்கு வைரம், விசாலாட்சி என இரு மகள்கள் பிறந்தனர். தொடர்ச்சியாக பெண் குழந்தைகள் பிறக்கிறதே? ஆண் வாரிசு இல்லாத குடும்பத்துக்கு ஆண் வாரிசு பெற்றுக் கொடுக்க முடியவில்லையே என்று வருந்திய ராஜாமணி, பெரியவர்கள் சொன்ன ஆலோசனைகளை கேட்டு, பல ஏழைகளுக்கு உதவினார். சில கோவில்களுக்கு சென்று வணங்கினார். தவமாய் தவமிருந்து தவபுத்திரனாக ஒரு ஆண் குழந்தையை பெற்றெடுத்தார்.

குழந்தை பிறந்ததும், தங்க தாம்பாளத்தில் குழந்தையை வாங்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்து, ஏற்கனவே தங்க தாம்பாளம் செய்து வைத்திருந்த ராஜாமணி, பிறந்த குழந்தையை தங்க தாம்பாளத்தில் கொடுத்து, அதை தனது கணவர், நடேசனிடம் கொடுக்க வைத்திருக்கிறார்.

மகனை பார்த்து பூரித்து போனார் நடேசன். மகனின் மகனை பார்த்து உள்ளம் நெகிழ்ந்தார் சொக்கபன் என்கிற சொக்கலிங்கம். குடும்பத்துக்கு ஆண் வாரிசு பெற்றுக் கொடுத்த மகளை கொண்டாடினார் காத்தபெருமாள்.

தங்க தாம்பாளத்தில் வாங்கப்பட்ட அந்த குழந்தைக்கு, பிறகு கோபாலகிருஷ்ணன் என்று பெயர் வைத்தனர்